ລວມ 126 ພຸດທະສາສະໜາສຸພາສິດ "ໝວດບຸກຄົນ" (ໝວດທີ່ 3)

1.    ຄົນທີ່ບໍ່ຖືກນິນທາ ບໍ່ມີໃນໂລກ

2.   ຜູ້ມີຄວາມຮູ້ໃນທາງທີ່ດີ ເປັນຜູ້ຈະເລີນ

3.   ຜູ້ກຽດທັມ ເປັນຜູ້ເສື່ອມ

4.   ຜູ້ຊອບທັມ ເປັນຜູ້ຈະເລີນ

5.   ຜູ້ທີ່ເຄົາລົບຜູ້ອື່ນ ເປັນຜູ້ມີຄວາມເຄົາລົບໃນຕົນເອງ

6.   ຄວນທໍາແຕ່ຄວາມຈະເລີນ ຢ່າບຽດບຽນຜູ້ອື່ນ

7.   ຄວາມມີສັດຈະນັ້ນແລ ດີກວ່າລົດທັງຫຼາຍ

8.  ຄົນຍ່ອມເປັນທີ່ກຽດຊັງ ເພາະຢາກໄດ້ເກີນ

9.   ຄົນເມື່ອມີຄວາມໂກດແລ້ວ ມັກຈະເວົ້າເກີນ

10.        ຄົນເມື່ອມີຄວາມຮັກແລ້ວ ມັກຈະເວົ້າເກີນ

11.         ເພິ່ງປ້ອງກັນໄພ ທີ່ຍັງມາບໍ່ເຖິງ

12.        ວິນຍູຊົນຕໍານິ ດີກວ່າຄົນພານສັນລະເສີນ

13.        ຄວາມຄຸ້ນເຄີຍ ເປັນຍາດຢ່າງຍິ່ງ

14.        ຄໍາເວົ້າສັຈຈະ ເປັນວາຈາທີ່ບໍ່ມີມື້ຕາຍ

15.        ບັນພະຊິດທີ່ບໍ່ມີການສັງລວມ ບໍ່ດີ

16.        ສັຕຕະບູລຸດ ບໍ່ມີໃນຊຸມນຸມໃດ ຊຸມນຸມນັ້ນບໍ່ໄດ້ຊື່ວ່າສະພາ

17.        ກະວີເປັນທີ່ອາສັຍແຫ່ງຄາຖາທັ້ງຫຼາຍ

18.       ຜູ້ຟັງມາຫຼາຍ ຕ້ອງພິຈາລະນາເປັນສໍາຄັນ

19.        ມີບາງຄົນໃນໂລກທີ່ຢັບຢັ້ງການກະທໍາດ້ວນຄວາມລະອາຍ

20.       ຄົນຈະປະເສີດ ກໍ່ເພາະການກະທໍາ ແລະ ຄວາມປະພຶດ

21.        ອ່ອນໄປກໍ່ຖືກເຂົາຫມິ່ນ ແຂງໄປກໍ່ມີໄພເວນ

22.       ຄົນໄດ້ກຽດເພາະຄວາມມີສັຈຈະ

23.       ບັນດິດຍ່ອມ ຮັກສາອິນຊີ

24.       ສະມະນະໃນສາສນສານີ້ ບໍ່ເປັນຂ້າເສິກໃນໂລກ

25.       ບັນດິດຍ່ອມບໍ່ສະແດງອາການຂື້ນລົງ

26.       ຜູ້ຂໍຍ່ອມບໍ່ເປັນທີ່ຮັກຂອງຜູ້ທີ່ຖືກຂໍ

27.       ບຸດເປັນທີ່ຕັ້ງຂອງມະນຸດທັ້ງຫຼາຍ

28.      ບັນດິດມີຄວາມບໍ່ເພັ້ງໂທດຜູ້ອື່ນເປັນກຳລັງ

29.       ສະມະນະເພິ່ງຕັ້ງຢູ່ໃນສະພາວະຂອງສະມະນະ

30.       ບໍ່ຄວນຂໍສິ່ງທີ່ຮູ້ວ່າເປັນທີ່ຮັກຂອງເຂົາ

31.        ຄວາມສັນໂດດເປັນຊັບຢ່າງຍິ່ງ

32.       ຄົນຜູ້ມີສະຕິ ມີຄວາມຈະເລີນທຸກເມື່ອ

33.       ຄົນຊື່ຕົງ ບໍ່ເວົ້າຈາພາດຈາກຄວາມຈິງ

34.       ຄົນມີສະຕິ ຍ່ອມໄດ້ຮັບຄວາມສຸກ

35.       ສາມີເປັນເຄື່ອງປາກົດຂອງສະຕີ

36.       ຜູ້ໄຫວ້ຍ່ອມໄດ້ຮັບການໄຫວ້ຕອບ

37.       ຜູ້ທຳສັກກະລະ ຍ່ອມໄດ້ຮັບສັກກະລະ

38.      ບໍ່ຄວນດູ ຫມິ່ນລາບຂອງຕົນ

39.       ຄົນມີສະຕິ ເປັນຜູ້ປະເສີດທຸກວັນ

40.       ຄົນອ່ອນແອ ກໍ່ຖືກເຂົາດູຫມິ່ນ

41.        ມີຍາດຫຼາຍ ຍັງປະໂຫຍດໃຫ້ສໍາເລັດ

42.       ຜູ້ຮັກສາ ຄວນມີສະຕິຮັກສາ

43.       ອະສັຕຕະບຸລຸດ ຍ່ອມເປັນໄປນາລົກ

44.       ຜູ້ບູຊາ ຍ່ອມໄດ້ຮັບການບູຊາ

45.       ສະຕີ ເປັນທັມເຄື່ອງຕື່ນຢູ່ໃນໂລກ

46.       ສະຕິ ເປັນສິ່ງຈໍາເປັນໃນທີ່ທັ້ງປວງ

47.       ຜູ້ໃດບໍ່ເວົ້າເປັນທັມ ຜູ້ນັ້ນບໍ່ແມ່ນສັຕຕະບຸລຸດ

48.      ອະສັຕຕະບຸລຸດ ແມ້ນັ່ງຢູ່ໃນທີ່ນີ້ເອງກໍ່ບໍ່ປະກົດ ເໝືອນກັບລູກສອນທີ່ຍິງໄປກາງຄືນ

49.       ຜູ້ປະກອບດ້ວຍທັມມະ ແລະ ສັຈຈະນັ້ນແລ ຄວນຄອງຜ້າກາສາວະ

50.       ເພິ່ງຕາມຮັກສາຄວາມສັຈ

51.        ສັຕຕະບຸລຸດ ມີສະຫວັນເປັນທີ່ໄປໃນເບື້ອງໜ້າ

52.       ປຣາດມີກຳລັງບໍລິຫານ ໝູ່ໃຫ້ປະໂຫຍດສໍາເລັດໄດ້

53.       ຄົນມີປັນຍາຊາມ ຍ່ອມແນະນໍາໃນທາງທີ່ບໍ່ຄວນແນະນໍາ

54.       ສັຕຕະບຸລຸດຍິນດີ ໃນການເກື້ອກູນສັຕ

55.       ຜູ້ສະຫງົບ ສະຫງັບ ຍ່ອມຢູ່ເປັນສຸກ

56.       ມານດາ ບິດາ ທ່ານວ່າເປັນພຣົມຂອງລູກ

57.       ສັຕະບຸລຸດ ບໍ່ປາສັຍເພາະໄຄ່ໃນກາມ

58.      ບັນພະຊິດ ທີ່ຂ້າຜູ້ອື່ນ ບຽດບຽນຜູ້ອື່ນ ບໍ່ເປັນທີ່ສະມະນະເລີຍ

59.       ຄົນໂງ່ ມີກຳລັງບໍລິຫານໝູ່ຍ່ອມບໍ່ສໍາເລັດປະໂຫຍດ

60.       ຄົນສະຫຼາດ ຍ່ອມລະບາບ

61.        ເພິ່ງປະພຶດໃຫ້ພໍເໝາະ ພໍດີ

62.       ຊື່ວ່າບັນດິດ ຍ່ອມທຳປະໂຫຍດໃຫ້ສໍາເລັດໄດ້ແລ

63.       ຄົນມີປັນຍາຊາມ ຍ່ອມທໍາຄວາມປະທຸຮ້າຍ

64.       ຖ້າຜູ້ປົກຄອງເປັນຜູ້ຊົງທັມ ປະຊາຊົນທັງປວງກໍ່ເປັນສຸກ

65.       ຄົນແຂງກະດ້າງກໍ່ມີເວນ

66.       ກິ່ນຂອງສັຕຕະບຸລຸດ ຍ່ອມຫອມຫວນທວນລົມໄດ້

67.       ທ່ານຜູ້ເປັນທີ່ເພິ່ງຍ່ອມປະກອບໄປດ້ວຍກະລຸນາຍິ່ງໃຫຍ່

68.      ສາມີ ແລະ ພະຣິຍາຜູ້ສະຫຼາດ ຍ່ອມນັບຖືກັນ ແລະ ກັນ ແລະຄົນທີ່ຄວນເຄົາລົບທັ້ງປວງ

69.       ຜູ້ມີຄວາມດີ ຈົ່ງຮັກສາຄວາມດີຂອງຕົນ

70.       ສາທຸຊົນຍ່ອມຫຼຸດພົ້ນ(ຄວາມທຸກ) ເພາະຄວາມບໍ່ຍຶດໝັ້ນຖືໝັ້ນ

71.        ສັຕຕະບຸລຸດຍ່ອມປະກົດໃນທີ່ໄກ ເໝືອນພູເຂົາຫິມະພານ

72.       ໃນໝູ່ມະນຸດ ຜູ້ເຝິກຕົນແລ້ວເປັນຜູ້ປະເສີດສຸດ

73.       ຄົນມີປັນຍາຍ່ອມແນະນໍາໃນທີ່ຄວນແນະນໍາ

74.       ຄົນໂງ່ຮູ້ສຶກວ່າຕົນໂງ່ ຈະເປັນຜູ້ສະຫຼາດເພາະເຫດນັ້ນ

75.       ບັນດິດທີ່ສົມບູນດ້ວນສິນ ຍ່ອມຮຸ້ງເຮືອງເໝືອນໄປທີ່ສ່ອງທາງສະຫວ່າງ

76.       ບຸລຸດຈະເປັນບັນດິດໃນທຸກສະຖານະການກໍ່ຫາໄດ້ ສະຕີຜູ້ຄິດການໄດ້ສັບໄວກໍ່ເປັນບັນດິດ

77.       ຖ້າທ່ານຢ້ານທຸກ ຖ້າທ່ານບໍ່ຮັກທຸກ ກໍ່ຢ່າເຮັດບາບກັມທັ້ງໃນທີ່ແຈ້ງ ແລະ ທີ່ລັບ

78.      ຊົນເຫຼົ່າໃດສະຫຼາດໃນຂະນົບທັມນຽມບູຮານ ແລະ ປະກອບດ້ວຍຈາຮີດປະເພນີດີ ຊົນເຫຼົ່ານັ້ນຍ່ອມບໍ່ໄປສູ່ທຸກຄະຕິ

79.       ຜູ້ໃດຮີບໃນການທີ່ຄວນຊ້າ ແລະ ຊ້າໃນການທີ່ຄວນຮີບ ຜູ້ນັ້ນເປັນຄົນໂງ່ເຂົາ ຍ່ອມເຖິງທຸກເພາະການຈັດທຳໂດຍບໍ່ແຍບຄາຍ

80.      ຜູ້ໃດທຳກັມຊົ່ວແລ້ວ ລະເສຍໄດ້ ດ້ວນກັມດີ ຜູ້ນັ້ນຍ່ອມຍັງໂລກນີ້ໃຫ້ສະຫວ່າງ ເຫມືອນພຣະຈັນພົ້ນຈາກເມກໝອກສັນນັ້ນ

81.       ຜູ້ໃດລ້ຽງມານດາບິດາໂດຍຊອບທັມ ບັນດິດຍ່ອມສັນລະເສີນຜູ້ນັ້ນໃນໂລກນີ້ ເຂົາລະໄປແລ້ວຍ່ອມບັນເທີງໃນສະຫວັນ

82.      ຜູ້ໃດບໍ່ໂກດ ບໍ່ຜູດໂກດ ບໍ່ລົບຫຼູ່ ເຖິງຄວາມໝົດຈົດ ມີທິດຖີສົມບູນ ມີປັນຍາເພິ່ງຮູ້ວ່າຜູ້ນັ້ນເປັນອະຣິຍະ

83.      ຜູ້ໃດຍົດຍ້ອງຕົນ ແລະ ດູຖູກຜູ້ອື່ນເປັນຄົນຊົ່ວ ເພາະການຖືຕົວເອງ ເພິ່ງຮູ້ວ່າຜູ້ເປັນຄົນຊົ່ວ

84.      ຜູ້ໃດບໍ່ຂ້າເອງ ບໍ່ໃຫ້ຜູ້ອື່ນຂ້າ ບໍ່ຊະນະເອງ ບໍ່ໃຫ້ຜູ່ອື່ນຊະນະ ຜູ້ນັ້ນຊື່ວ່າມີເມດຕາຕໍ່ສັດໂລກທັງປວງ ແລະ ບໍ່ມີເວນກັບໃຜ

85.      ຜູ້ທີ່ມານດາ ບິດາລ້ຽງມາໂດຍຍາກຍ່າງນີ້ ບໍ່ບໍາລຸງມານດາບິດາ ປະພຶດຜິດໃນມາດດາບິດາຍ່ອມເຂົ້າເຖິງນາລົກ

86.      ຄວາມໂກດເກີດຂື້ນແກ່ຄົນໂງ່ເຂົາ ບໍ່ຮູ້ແຈ້ງ ເພາະຄວາມແຂງດີ ເຂົາຍ່ອມຖືກຄວາມໂກດນັ້ນແລເຜົາ

87.      ຜູ້ບໍ່ສັນໂດດດ້ວຍພະຣິຍາຂອງຕົນ ຍ່ອມຊຸກຊົນໃນຍິງແພດສະຫຍາ ແລະ ປະທຸບຮ້າຍພະຣິຍາຂອງຄົນອື່ນ ນັ້ນເປັນເຫດແຫ່ງຄວາມເສື່ອມ

88.      ຄົນທີ່ມີໂຊກ ມີສິນລະປະ ຫຼື ບໍ່ມີສິນລະປະກໍ່ຕາມ ຂົນຂວນຮວບຮວມຊັບໄດ້ໄວ້ເປັນອັນມາກ ສ່ວນຄົນມີໂຊກ ຍ່ອມບໍລິໂພກຊັບເຫຼົາສນັ້ນ.

89.      ຣາຄະ ໂທສະ ແລະ ອະວິຊາ ອັນຜູ້ໃດຫຼຸດພົ້ນແລ້ວ ຜູ້ນັ້ນເປັນຜູ້ຄົງທີ່ ມີສາຍລ່າມຂາດແລ້ວ ບໍ່ມີເຄື່ອງຜູກ ຍ່ອມບໍ່ຕິດໃນທີ່ນັ້ນ

90.       ນໍລະຊົນຜູ້ກຳນັດໃນກາມ ຍິນດີໃນກາມ ໝົກມຸ່ນໃນກາມ ເຮັດບາບທັ້ງຫຼາຍ ຍ່ອມເຂົ້າເຖິງທຸກຄະຕິ

91.        ຜູ້ໃດມັກໂກດ ຜູກໂກດໄວ້ ລົບລູ່ເຂົາດ້ວຍຄວາມຊົ່ວ ມີຄວາມເຫັນວິບັດ ມີມາຍາ ເພິ່ງຮູ້ວ່າຄົນນັ້ນເປັນຄົນຊົ່ວ

92.       ບັນດິດທັ້ງຫຼາຍກ່າວເຖິງຜູ້ນິ່ງທາງກາຍ ນິ່ງທາງວາຈາ ນິ່ງທາງໃຈ ບໍ່ມີອາສາວະ ເຖິງພ້ອມດ້ວຍປັນຍາ ຜູ້ລະສິ່ງທັງປວງໄດ້ວ່າເປັນມຸນີ

93.       ບຸກຄົນບໍ່ຄວນນິຍົມກ່າວຄໍາເທັດ ບໍ່ຄວນທຳຄວາມສະເນ່ຫາໃນຮູບໂສມ ຄວນກຳນົດຮູ້ມານະ ແລະ ປະພຶດງົດເວັ້ນຈາກຄວາມຜຸນຜັນ

94.       ບຸລຸດ ຈະເປັນບັນດິດໃນທີ່ທັ້ງປວງກໍ່ຫາໄດ້ ແມ່ນແຕ່ສະຕີກໍ່ເປັນບັຍດິດ ມີປັນຍາສຽບແຫຼມໃນທີ່ນັ້ນໆ ໄດ້ເໝືອນກັນ

95.       ບັນດິດກ່າວເຖິງຜູ້ມີກາຍສະອາດ ມີວາຈາສະອາດ ມີໃຈສະອາດ ບໍ່ມີອາສາວະ ເປັນທີ່ສິ້ນທຸກທັງປວງ ໂດຍຄວາມເຄົາລົບ

96.       ຕາບໃດທີ່ບາບຍັງບໍ່ໃຫ້ຜົນ ຄົນໂງ່ເຂົາຍັງເຂົ້າໃຈວ່າມີລົດຫວານ ແຕ່ບາບໃຫ້ຜົນເມື່ອໃດ ຄົນໂງ່ເຂົາຍ່ອມປະສົບທຸກເມື່ອນັ້ນ

97.       ຜູ້ເປັນຄົນຂັດເຄື່ອງໜຽວແໜ້ນ ປາຖະໜາລາມົກ ຕະໜີ່ ບໍ່ລະອາຍ ແລະ ບໍ່ຢ້ານບາບ ເພິ່ງຮູ້ວ່າຜູ້ນັ້ນເປັນຄົນຊົ່ວ

98.      ບັນດິດບໍ່ສຶກສາເພາະຍາກໄດ້ລາບ, ບໍ່ຄຸ້ນເຄື່ອງເພາະເສື່ອມລາບ, ບໍ່ຍິນດີຍິນຮ້າຍເພາະຕັນຫາ ແລະ ບໍ່ຕິດໃນລົສທັ້ງຫຼາຍ

99.       ບຸກຄົນຈະເປັນຊົ່ວ ເພາະຊາດກຳເນີດແມ່ນບໍ່ມີ ເປັນຜູ້ປະເສີດເພາະຊາດກຳເນີດແມ່ນບໍ່ມີ ແຕ່ເປັນຄົນຊົ່ວເພາະການກະທຳ ເປັນຜູ້ປະເສີດເພາະການກະທຳ

100.   ຄົນເຫຼົ່າໃດ ອັນເທວະທູດຕັກເຕືອນແລ້ວຍັງປະໝາດຢູ່ ຄົນເຫຼົ່ານັ້ນເຂົ້າເຖິງກາຍອັນບໍ່ດີ ຍ່ອມເສົ້າໂລກສິ້ນກາລະນານ

101.    ບັນດິດຍ່ອມຂັດຂວາງໂຈນຜູ້ນໍາຂອງໄປ ສ່ວນສະມະນະນໍາໄປຍ່ອມເປັນທີ່ຮັກ, ບັນດິດຍ່ອມຍິນດີຕ້ອນຮັບສະມະນະຜູ້ມາເລື້ອຍໆ

102.   ຜູ້ມີປີຊາເມື່ອໄດ້ໂພຄະແລ້ວ ຍ່ອມສົງເຄາະໝູ່ຍາດ, ເພາະການສົງເຄາະນັ້ນ ເຂົາຍ່ອມໄດ້ກຽດລະໄປແລ້ວຍ່ອມບັນເທີງໃນສະຫວັນ

103.   ຜູ້ຖູກມານະຫຼອກລວງ ເສົ້າໝອງຢູ່ໃນສັງຂານ ຖືກລາບ ແລະ ຄວາມເສື່ອມຢໍ່າຢີ ຍ່ອມບໍ່ລຸເຖິງສະມາທິ

104.   ຜູ້ໃດເຫັນສິນ ປັນຍາ ແລິ ສຸຕະໃນຕົນ, ຜູ້ນັ້ນຍ່ອມປະພຶກດປະໂຫຍດຕົນ ແລະ ຜູ້ອື່ນທັ້ງຝ່າຍ

105.   ຜູ້ໃດມີສະຕິສະເພາະໜ້າ ຈະເລີນເມດຕາບໍ່ມີປະໝາດ, ສັງໂຍດຂອງຜູ້ເຫັນຄວາມສິ້ນແຫ່ງອຸປະທິນັ້ນຍ່ອມເບົາບາງ

106.   ຄວາມປາຖະໜາລາມົກ ບໍ່ລະອາຍ ບໍ່ເອື້ອເຟື້ອ ເພາະເຫດໃດ, ເຂົາຍ່ອມສ້າງບາບ ເພາະເຫດນັ້ນ ເຂົາໄປສູ່ອະບາຍເພາະເຫດນັ້ນ

107.   ຜູ້ບໍ່ປະທຸບຮ້າຍມິດ ໄປສູ່ແວ້ນແຄ້ນ ບ້ານ ຫຼື ເມືອງຫຼວງໃດ ກໍ່ຕາມຍ່ອມມີຜູ້ບູຊາໃນທີ່ນັ້ນທັ້ງປວງ

108.  ຜູ້ມີປັນຍາເຫຼົ່າໃດ ປະກອບດ້ວຍສິນ ຍິນດີໃນຄວາມສະຫງົບດ້ວຍປັນຍາ ຜູ້ມີປັນຍາເຫຼົ່ານັ້ນ ເວັ້ນໄກຈາກຄວາມຊົ່ວແລ້ວ ບໍ່ຕ້ອງເຊືອຜູ້ອື່ນ

109.   ຜູ້ໃດມີຄວາມສັຈ ມີທັມ ມີຄວາມບໍ່ບຽດບຽນ ມີຄວາມສໍາລວມ ແລະ ມີຄວາມຂົ່ມໃຈ ຜູ້ນັ້ນແລຊື່ວ່າຜູ້ມີປັນຍາໝົດ ມົນທິນເຂົາເອີ້ນທ່ານວ່າ ເຖຣະ

110.    ຜູ້ບໍ່ລະເລີງໃນອາລົມທີ່ຊອບໃຈ ບໍ່ປະກອບໃນຄວາມດູຫມິ່ນ ເປັນຜູ້ລະອຽດສຽບແຫຼມ ຍ່ອມບໍ່ເຊື່ອງ່າຍ ບໍ່ໜ່າຍແໜ່ງ

111.     ຜູ້ມີສະຕິຍ່ອມຫຼີກອອກ ຢູ່ໃນທີ່ໃດຄືບ້ານກໍ່ຕາມ ປ່າກໍ່ຕາມ ທີ່ລຸ່ມກໍ່ຕາມ ທີ່ດອນກໍ່ຕາ ທີ່ນັ້ນຍ່ອມເປັນພູມທີ່ໜ້າລື່ນລົມ

112.    ຄົນຊາມປັນຍາໄດ້ຍົດແລ້ວ ຍ່ອມປະພຶດແກ່ການອັນບໍ່ເກີດຄຸນຄ່າແກ່ຕົນ ປະຕິບັດແຕ່ໃນທາງທີ່ບຽດບຽນ ທັ້ງຕົນ ແລະ ຄົນອື່ນ

113.    ເຫດຢ່າງໜຶ່ງ ເຮັດໃຫ້ຄົນໜຶ່ງໄດ້ຮັບການສັນລະເສີນ ເຫດຢ່າງດຽວກັນນັ້ນ ເຮັດໃຫ້ອີກຄົນໜຶ່ງໄດ້ຮັບການນິນທາ

114.    ແຜ່ນດິນນີ້ບໍ່ສາມາດເຮັດໃຫ້ຮຽບຮຽງສະເໝີກັນໝົດໄດ້ສັນໃດ ມະນຸດທັ້ງຫຼາຍຈະເຮັດໃຫ້ສະເໝີເໝືອນກັນໝົດທຸກຄົນບໍ່ໄດ້ສັນນັ້ນ

115.    ຜູ້ທີ່ຖືກນິນທາຢ່າງດຽວ ຫຼື ໄດ້ຮັບການສັນລະເສີນຢ່າງດຽວ ບໍ່ເຄີຍມີມາ ແລ້ວຈັກບໍ່ມີຕໍ່ໄປ ເຖິງຂະນະນີ້ກໍ່ບໍ່ມີ

116.    ຄົນຈະຊື່ວ່າເປັນຜູ້ໃຫຍ່ ພຽງເພາະມີຜົມງອກກໍ່ຫາບໍ່ໄດ້ ເຖິງໄວຂອງເຂົາຈະງ່ອມ ກໍ່ຮຽກວ່າແກ່ລ້າໆ

117.     ສິ່ງດຽວກັນນັ້ນແລດີສໍາລັບຄົນໜຶ່ງ ແຕ່ເສຍສໍາລັບອີກຄົນໜຶ່ງ ເພາະສະນັ້ນສິ່ງໃດໆ ຫາໄດ້ວ່າຈະດີໄປໝົດ ແລະ ກໍ່ບໍ່ມີຈະເາຍໄປໝົດ

118.   ຜູ້ມີປັນຍາເຫຼົ່າໃດ ຂົນຂວາຍໃນຍານຍິນດີໃນຄວາມສະຫງົບ ອັນເກີດຈາກເນກຂັມມະ ເທວະດາທັ້ງຫຼາຍກໍ່ພໍໃຈ ຕໍ່ຜູ້ມີປັນຍາ ຜູ້ຮູ້ດີແລ້ວ ແລະ ຜູ້ມີສະຕິເຫຼົ່ານັ້ນ

119.    ຜູ້ປະກອບຕົນໃນສິ່ງທີ່ບໍ່ຄວນປະກອບ ແລະ ບໍ່ປະກອບຕົນໃນສິ່ງທີ່ຄວນປະກອບ ລະປະໂຫຍດເສຍຖືຕາມໃຈຊອບໃຈ ຍ່ອມເປັນທີ່ຍິ້ມຕໍ່ຜູ້ປະກອບຕົນເນື່ອງໆ

120.   ຜູ້ໃດທໍາ ຣາຄະ ໂທສະ ມານະ ແລະ ມັກຂະ ໃຫ້ຕົກໄປ ເໝືອນທຳໃຫ້ເມັດຜັກກາດຕົກຈາກປາຍເຫຼັ້ກແຫຼມ ເຮົາເອີ້ນຜູ້ນັ້ນວ່າ ພຣາມ

121.    ກະສັດ ພຣາມ ແພດ ສູດ ຈັນທາດ ແລະ ຄົນງານຊັ້ນຕໍ່າທັ້ງປວງ ສະຫງົບສະງ່ຽມແລ້ວ ເຝິກຕົນແລ້ວ ກໍປະຣິນິບພານເໝືອນກັນໝົດ

122.   ພິກຂຸບໍ່ຄວນຫວັ່ນໄຫວເພາະນິນທາ ໄດ້ຮັບການສັນລະເສີນ ກໍ່ບໍ່ຄວນເຫີມໃຈ ເພິ່ງບັນເທົາຄວາມໂລບກັບຄວາມຕະໜີ່ ຄວາມໂກດ ແລະ ຄວາມສໍ່ສຽດສີ

123.   ຂຸມກໍາລັງຂອງຄົນພານຄືການຈ້ອງຫາໂທດຂອງຄົນອື່ນ ຂຸມກໍາລັງຂອງບັນດິດ ຄືການໄຕ່ຕອງໂດຍພິນິດ

124.   ຜູ້ຄອງເຮືອນຂະຫຍັ່ນ ຄືຂໍ້ໜຶ່ງ ມີໂພຄະຊັບແລ້ວແບບປັນຄືຂໍ້ສອງ ເຖິງທີໄດ້ຜົນສົມໝາຍບໍ່ມົວເມົາຄືຂໍ້ສາມ ເຖິງຄາວສູນເສຍປະໂຫຍດບໍ່ໝົດກໍາລັງໃຈຄືຄົບສີ່

125.   ຜູ້ນັ່ງນິ້ງງຽບເຂົາກໍ່ນິນທາ ຄົນເວົ້າຫຼາຍເຂົາກໍນິນທາ ແມ່ນແຕ່ຄົນເວົ້າພໍປະມານເຂົາຍັງນິນທາ ຄົນບໍ່ຖືກນິນທາ ບໍ່ມີໃນໂລກ

126.     ສ່ວນຜູ້ໃດ ເຖິງຈະຕົກແຕ່ງກາຍ ສວມໃສ່ອາພອນ ແຕ່ຫາກປະພຶດຊອບເປັນຜູ້ສະຫງົບ ເຝິກອົບຮົມຕົນແນວແນ່ ເປັນຜູ້ປະພຶດທັມອັນປະເສີດເລີກລະການບຽດບຽນປວງສັດທັ້ງໝົດແລ້ວ ຜູ້ນັ້ນແລ ຈະເອີ້ນວ່າເປັນພຣາມ ເປັນສະຣະນະ ຫຼື ເປັນພິກຂຸໄດ້.